kjfhk

To już koniec. Mam dość wiecznego oceniania i cichej krytyki od osób, które nie wiedzą jak jest na prawdę. Nie dam sobie więcej w kaszę dmuchać. Nie dam z siebie więcej robić idiotki. Nie dam sobie wmawiać, że wszystko jest moją winą. Nie dam sobie wmawiać, że jestem gorsza od dziewczyn kolegów, bo wolę się skupić na pisaniu licencjata niż chodzić non stop na piwo. Nie dam sobie wmówić, że to wszystko moja wina, że stałam się  oschła i bez uczuć od tak, bez powodu. Coś mnie do tego musiało widocznie zmusić. Nie obchodzi mnie to. Możecie mówić, że jestem taka śmaka i owaka. Ja jednak wiem, że to nie jest tylko i wyłącznie moja wina. I tak nikt tego nie przeczyta, bo nikt tu już nie zagląda. A nawet jeśli, to co mnie to obchodzi?
Pozdro.

Myślała
że świat jest smutny
dokoła
że kwiaty są smutne i deszcz
że smutek się zagnieździł
w szorstkiej wełnie
pachnącej rezeda
że smutne są głosy
odjeżdżających
że smutny jest wesoły dorożkarz
który pali z bicza
myślałaniebo i ziemia
smucą się nad miarę
a
to kręcily się koła
szybsze i dalsze

Szerokie bezbrzeżne

Mały off top. ;)

Chciałabym...

...podziękować pewnemu Panu. :)
I dziękuję!
;)

Coś miałam napisać. Jakaś kwestia, sklecone precyzyjnie zdanie, które wyrażało wszystko. No, ale cóż, poszło w pizdu. Za dużo kawy, za mało snu.

Coś się powoli zmienia. To tak jakby przestać mrużyć oczy, tylko otworzyć szeroko i nagle zdać sobie sprawę z tego, że przecież wokół jest jeszcze tyle innych rzeczy..! Głupawka pojawia się co raz rzadziej, noc spędzona nad książkami nie boli już tak jak kiedyś. Przepływ myśli, jeśli nie jest częścią wyuczonego materiału, wyglądają bardziej jak stream of consciousness, niż jak uporządkowana, logiczna całość.

Wieczór. Ciepło, niebo pełne gwiazd. Tylko to błoto. Wszędzie błoto! Ale nieważne. Cisza i spokój.
A jeśli nasze życie to tak naprawdę jeden wielki 'Truman Show'? Jeśli te gwiazdy, to tak naprawdę nie gwiazdy? Jakkolwiek by to zabrzmiało.

Ale w końcu...

'Life's but a walking shadow, a poor player
That struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more. It is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing.'

Potrzebuję spokoju. Ciszy, spokoju i chwili samotności. NIE ludzi rozmawiających ze mną po to, by się wyżalić jakie to życie jest złe. Bo życie nie jest złe. Zawsze mogło być o wiele gorzej. Tylko zdaje się, że mało kogo to tak naprawdę obchodzi. Łatwiej jest sobie ponarzekać. Racja, czasami daje nam nieźle popalić, ale zawsze jest jakieś wyjście. Inne niż jęczenie jaki to świat jest okropny, a tak poza tym to nikt nas nie kocha.

At The End Of It All

You can be mad as a mad dawg at
the way things went... You can
swear, curse the fates, regret
every’ting you ever did... but
when it comes to the end... You
have to let go...

Nothing can stop me now, cause I don't care anymore.

Maj, maj, maj. Majówka i po majówce. Mega zakwasy w łydkach od 20km marszu i banan na mordzie. Obolały kinol. Ciekawe czy przegroda nosowa jest jednak pęknięta :P

W Gdyni jak w Gdyni. Znów wyszło na jaw kto tak naprawdę miał ochotę się spotkać i pogadać. Parę nieoczekiwanych spotkań w dziwnych miejscach. "Bo nigdy nie wiesz, kogo spotkasz w Tesco!"

Czas wziąć się za siebie. I to mocno. Póki humor sprzyja i nie jest znów na granicy z autodestrukcją :P

Jest jednak coś, co trzyma mnie przy życiu....



Tak. Ekipa IFA pojawi się w swym najmocniejszym składzie :D

Jest jeszcze jedna kwestia, której trzeba się jak najszybciej pozbyć z czerepu.

I'd like to thank my buddies for sticking the knife in my back.

Za każdym razem, kiedy przyjeżdżam do Gdyni, ogarnia mnie uczucie bezsensu. Wszystko się pozmieniało. Nie ma do kogo wysłać smsa 'Ustawka za pół godziny tu i tu.' Owszem, może i jest. Tylko po co? Żeby pojechać i postać sobie bez celu czekając przez 10 min, 15, 30, 45, godznię, żeby spalić pół paczki petów, pogadać samemu ze sobą i pojechać do domu? Ludzie przestają szanować siebie nawzajem; swój czas. Oooo super. Jak siedzę w Poznaniu to co chwilę ktoś się pyta kiedy przyjeżdżam, a jak przychodzi co do czego to nikt się nie odzywa. Krąg znajomych się zawęża, z co raz mniejszą grupą osób mam o czym porozmawiać, ba, w ogóle ochotę na spotkanie. Trudno, ale taka jest prawda (może czas w końcu się do tego przyzwyczaić?). Nie ma nawet z kim na peta wyjść i podyskutować o wpływie faz księżyca na rozwój intelektualny wiewiórek w Afryce Południowej. Wszyscy zajęci. Pochłonięci własnymi sprawami. Bez końca. I tak jest zawsze. Co zrobić? Odseparować się od wszystkiego? Nie przyjeżdżać do domu? A może po prostu olać to wszystko i żyć własnym życiem? Bez znajomych, bez przyjaciół. O, tak. Wybuduję sobie szałas w środku lasu i będę tam mieszkać wraz z sarenkami, wiewiórkami, lisami, dzikami i obrzydliwymi, gigantycznymi, włochatymi pająkami.